با یاد دوست
تعبیر زیبایی است؛ شما هم بخوانید ...
به نام تنهاترین شقایق صحرایی
همان که بر تپه ای سبز و بلند در سبک ترین احساس ها رویید و در زلال ترین عشق ها شکفت.
همان که از آن بالا به جنگل افسانه ای می نگرد که چگونه تا بی کران کشیده و سرمست درختان و رودخانه های سحرآسایش است.
همان که باران های لطیف و نسیم های رها را می شناسد.
همان که هیچگاه نمی پژمرد و همیشه با طراوت می ماند.
همان که صدای چنگ را می شنود.
همان که در ابهام افق های مه آلود چشم انتظار پرستویی است که خواهد آمد و در پای او جان خواهد داد.
